Τα οδικά συστήματα αναχαίτισης αποτελούν σημαντική προσθήκη για την ασφάλεια των διερχόμενων οχημάτων καθώς είναι σχεδιασμένα στο να τα συγκρατούν όταν παρεκκλίνουν από την πορεία τους, μειώνοντας αισθητά τη σοβαρότητα των επιπτώσεων μίας πιθανής σύγκρουσης. Τα συμβατικά συστήματα αναχαίτισης των οχημάτων (βλ. εικόνα 1), βασιζόμενα σε μεγάλο αριθμό δοκιμών συγκρούσεων και τηρώντας τις σχεδιαστικές τους οδηγίες, προσφέρουν στους επιβάτες ενός επιβατικού οχήματος και φορτηγών ικανοποιητική ικανότητα συγκράτησης, ωστόσο για τους αναβάτες δίκυκλων μπορεί να είναι επικίνδυνα. Ο τρόπος έδρασής τους δημιουργεί σημαντικούς κινδύνους για τη σωματική ακεραιότητα των αναβατών καθώς μετά την εκτροπή του δικύκλου, εκείνοι είναι άμεσα εκτεθειμένοι στις προστατευτικές μπαριέρες και η σύγκρουση τους με αυτές, ακόμα και σε πολύ χαμηλές ταχύτητες, μπορεί να οδηγήσει σε θανάσιμο τραυματισμό.

Παγκοσμίως, πολλές χώρες συνυπολογίζοντας το τεράστιο κόστος σοβαρού τραυματισμού και της απώλειας ανθρωπίνων ζωών έχουν αποφασίσει να εξελίξουν την παθητική ασφάλεια των δρόμων επενδύοντας στη δημιουργία νέων συστημάτων αναχαίτισης (βλ. αρχική εικόνα άρθρου). Με βάση την καταγραφή και ανάλυση του μηχανισμού τραυματισμού μεγάλου αριθμού αναβατών, οι κυβερνήσεις έχουν αναθεωρήσει τον υπάρχοντα σχεδιασμό των συστημάτων αναχαίτισης (βλ. εικόνα 2) καλύπτοντας τις δοκούς στήριξης (ορθοστάτες) με επιπρόσθετη λεπίδα.

Στην Ελλάδα, θεωρείται επιτακτική η ανάγκη αναπροσαρμογής του είδους των συστημάτων αναχαίτισης με γνώμονα την ασφάλεια των αναβατών. Ο αναβάτης ενός δικύκλου δύναται να προστατεύσει τη σωματική ακεραιότητα και τη ζωή του με τη χρήση κράνους και την τακτική συντήρηση του οχήματος του. Ομοίως ένας κρατικός μηχανισμός οφείλει να σχεδιάζει μέτρα προστασίας στα οδικά δίκτυα, λαμβάνοντας υπόψη τις ειδικές συνθήκες, το ιστορικό προηγούμενων ατυχημάτων και τα διεθνή πρότυπα οδικής ασφάλειας.